De roep van India
‘Wat bezielt je om elke keer naar dat apenland te gaan?’
‘India. You love it or you hate it.’ reageer ik met een grote glimlach. ‘And I love it!’
Voor sommigen is het een raadsel maar ik hou van India. Intussen ben ik meerdere keren geweest en diverse delen van het land gezien. Het is ook altijd opnieuw spannend want we kennen allemaal de verhalen over de beruchte Dehli-belly of andere ongeregeldheden. Maar iets maakt dat ik toch weer terug ga, wat is dat toch?
Ik herinner de cultuurshock in 2018 nog goed als ik middernacht op Airport New Dehli arriveer. De zware grijze smog als warm welkom die als een benauwde deken het ademen bemoeilijkt. De taxichauffeurs die een run nemen op westerse toeristen. Bedelaars, een beeld dat nooit zal wennen.
Eenmaal in de juiste bus volgt een lange reis richting de Himalaya naar een ashram om daar enkele weken te leven met de yogi’s. Door het groezelige raampje kijk ik die nacht mijn ogen uit naar het overweldigende straatbeeld in een arme stadswijk. Broodmagere straathonden die rondscharrelen op zoek naar eten. Gezinnen met kleine kinderen die op straat slapen. Troosteloze sombere armoede…
De zonsopkomst wekt de stad tot leven. In alle vroegte komen de bewoners in beweging op weg naar werk. Veelal blootsvoets, of met de fiets, scooter of riksja, volgeladen met de handel voor die dag. Het getoeter is oorverdovend. Koeien maken onverstoorbaar deel uit van het chaotische verkeer. Het is druk rondom de mannen die vanuit ketels kommetjes warme chai verkopen.
De weidsheid van het platteland brengt een volgende shock: bergen plastic afval in de berm langs de weg. ‘Hoe kan men zo omgaan met de prachtige natuur?’, is mijn eerste verontwaardigde reactie. Pas later als ik het land en de gewoontes beter leer kennen begrijp ik het beter. Tot enkele decennia terug werden etenswaren verpakt in krantenpapier of bananenbladeren wat naar buiten werd gegooid waarna de natuur het organische materiaal opruimde. Intussen is plastic het gangbare verpakkingsmateriaal maar de oude gewoonte om het buiten te dumpen is er nog, met onverteerbare hopen afval als gevolg. Gelukkig is er steeds meer bewustwording van het probleem en door de jaren heen zie ik minder afval langs de wegen.
Spel van de zintuigen
India is een land van tegenstellingen. Het is een beleving maar ook een uitdaging voor alle zintuigen. Het beeld van schrijnende armoede ten opzichte van schitterende rijkdom.
De vreemde geurmengeling van smerige rioleringslucht, bedwelmende wierook en de kruidige geur van Curry’s die heerlijk smaken.
Het oorverdovende getoeter in een drukke stad als Varanasi, maar ook de verstilling daar van de heilige Ganges. Stoffige grijsheid als achtergrond van een bonte mengeling van vrolijk gekleurde sari’s.
Het zijn juist deze tegenstellingen die erom vragen om onze westerse kijk op de wereld én comfort even los te laten om met open en nieuwsgierige blik het land, de mensen met alle rituelen tegemoet te treden. En al deze indrukken en het rumoer tegelijkertijd dwingt je soms om naar binnen te keren en de stilte en de rust in jezelf te vinden.
De spirituele reis met Bezielen in november 2023 was opnieuw een geweldige onderdompeling in de prachtige, kleurrijke en spirituele cultuur die het land rijk is. De pelgrimsstad Varanasi aan de heilige Ganges. Een Ayurvedische kuur in de Himalaya, het ashramleven in Hadaikan aan de voet van de heilige berg Kailas en nog veel meer. Een prachtige ervaring waar ik van elk moment heb genoten. Ook ben ik dankbaar voor alle mooie mensen en inspirerende leraren die ik heb mogen ontmoeten. En hoe gaaf is het om hier in Nederland als yogadocent met specialisatie Chakrapsychologie, coach en trainer, de opgedane kennis en inzichten te delen, anderen te inspireren en te begeleiden op hun pad.
Elke reis naar India raakt mij op een dieper niveau. Het werkt op een subtiele manier door tot het moment dat ik voel dat ik weer terug wil. De roep van India. En dan weet ik dat het weer tijd is om te gaan.
Tekst en fotografie
