Moederschap en spiritualiteit

Ik ben sinds een jaar de trotse moeder van ons zoontje Kishan. Dat betekent dat mijn leven er sinds vorig jaar heel anders uitziet dan daarvoor. Ik heb er een verantwoordelijkheid bij gekregen die 24 uur per dag 7 dagen in de week geldt en het moederschap is een taak waar je voor de rest van je leven niet meer van af komt. Naast het zijn van moeder probeer ik me ook spiritueel te blijven ontwikkelen.

Zowel Kishan’s vader als ik hanteren een yogische leefstijl en daarom leven we op een bepaalde wijze. Als iemand zich spiritueel ontwikkelt, dan denk je al gauw aan onthechting en het je afzonderen van de materiële wereld. Hoe kan je dan toch midden in het leven staan, een kind ter wereld brengen, je aandacht richten op het opvoeden van je baby en toch ook bezig zijn met spirituele ontwikkeling? Het lijkt bijna een contradictie. Maar ik ben ervan overtuigd dat beide heel goed samen kunnen gaan: een kindje ter wereld brengen/opvoeden en ondertussen spiritueel groeien.

De zwangerschap heb ik ook als een spiritueel proces ervaren; Hoe bijzonder is het dat er een levend wezentje in jouw lichaam aan het groeien is. Niet alleen heb ik tijdens de zwangerschap geprobeerd om zo gezond (en sattvisch) mogelijk te eten en allerlei voedzame stoffen binnen te krijgen voor mijn kindje. Ik heb gedurende die periode ook heel bewust er naar toe gewerkt om mijn baby te voeden met spirituele kennis. Zo heb ik de Bhagavad Gita opnieuw gelezen, ik luisterde dagelijks naar bhajans en mantra’s, allemaal in de overtuiging dat dit mijn kindje ook zou bereiken en bevorderlijk zou zijn voor hem.

Sinds de geboorte van baby Kishan probeer ik alles zo correct mogelijk te doen voor hem. Als moeder ben je de eerste guru van je kind; wat jij je kind leert, dat neemt het (bijna) klakkeloos over. Belangrijk dus dat je een goed voorbeeld bent voor je kind. Niet alleen mijn kindje groeit met de dag, ook ik groei in verschillende opzichten sinds ik moeder ben: Door mijn kindje heb ik geleerd wat onvoorwaardelijke liefde betekent. Natuurlijk is het geweldig als je een prachtige en pure glimlach van je kindje krijgt als je naar hem kijkt. Maar alles wat je doet voor je kind, doe je uit onvoorwaardelijke liefde. Je hoeft er niets voor terug. Je doet het omdat het je kind is en omdat je alles voor je kind over hebt. Seva is wat je doet (onbaatzuchtige dienstbaarheid). En dat doe je omdat je de puurheid in je kind ziet en voelt. De goddelijkheid waar we allemaal onderdeel van zijn, dat is zo zichtbaar bij baby’s. Als moeder zet je je ego makkelijker aan de kant, want je baby komt op de eerste plaats.

Ik ervaar pijn als ik mijn kindje in pijn zie of heel heftig hoor huilen, ik ervaar intens geluk als ik mijn kindje uitbundig zie schaterlachen, ik mis hem als ik hem een dag niet heb gezien. Zoveel emoties waar je mee in aanraking komt. Je wordt als moeder ook geconfronteerd met gevoelens van bezitterigheid: het is MIJN kind. Maar kan je dat zo zeggen? Ok, ik mag in dit leven de moederrol vervullen, maar ik realiseer me ook goed dat het een tijdelijke rol is, voor de duur van dit leven. Ik besef ook dat mijn kind een eigen individu is, met zijn eigen (spirituele) bagage en een eigen pad te bewandelen heeft. Ik kan enkel proberen om hem zoveel mogelijk positiefs mee te geven en hem stimuleren om een goed mens te worden. Uiteraard zal ik hem ook meegeven dat het leven niet alleen rozengeur en maneschijn is; er zijn ook mensen die helaas in armoede leven en er is allerlei leed in de wereld.

Je ego aan de kant zetten, onvoorwaardelijke liefde geven, goddelijke puurheid ervaren, beseffen dat niks van jou is (ook je kind niet) en dat alles tijdelijk is, pijn en geluk voelen, enzovoorts. Dit zijn allemaal aspecten van spirituele groei, als mens, als moeder. En dat alles mag ik ervaren omdat ik mama ben van mijn kindje Kishan. Hoe waardevol is dat. Moederschap en spiritualiteit gaan wat mij betreft dus zeker wel hand in hand.

Janice Aliar, 30 maart 2023